Όχι, δεν εννοούμε... «ορνιθοσκαλίσματα»
Ο Γκι Λαραμέ δημιουργεί γλυπτά, «σκάβοντας» μέσα στις σελίδες βιβλίων!
Ο Γκι Λαραμέ δεν είναι ένας γλύπτης σαν τους υπόλοιπους. Δεν έχει για πρώτη ύλη το μάρμαρο, την πέτρα ή κάποιο μέταλλο. Ο Λαραμέ παίρνει αχρησιμοποιήτους τόμους βιβλίων και σκαλίζει τοπία μέσα τους. Τοπία υπαρκτά, σαν την Πέτρα της Ιορδανίας, ή φανταστικά, που βγάζει από το μυαλό του. Το πιο εντυπωσιακό με τη δουλειά του δεν είναι το τελικό αποτέλεσμα ή το πώς καταφέρνει να φθάσει ως αυτό. Είναι το πώς ξεκίνησε -η όλη φιλοσοφία του πίσω από την απόφαση να ασχοληθεί με κάτι τέτοιο. Όπως εξηγεί ο ίδιος, ήθελε να θίξει το ερώτημα αν μια κουλτούρα πεθαίνει μαζί με τα μέσα της. Όπως, δηλαδή, πολλοί αρχαίοι πολιτισμοί χάθηκαν με το πέρασμα των αιώνων, αν και ο δικός μας πολιτισμός, βασισμένος στη γνώση από τα βιβλία, θα χαθεί πια τώρα που αυτά πέφτουν σε αχρηστία. Το βασικό του σχόλιο είναι η πίστη του ότι η αλλαγή στην φόρμα της γνώσης μας (ας πούμε η φυγή από το βιβλίο και η στροφή στην οθόνη) δεν είναι μια πραγματική αλλαγή, αλλά η έκφραση της ανάγκης που έχουμε για να νιώσουμε τη μαγεία της αλλαγής. Έτσι κι αυτός παίρνει αχρησιμοποιήτα βιβλία και τα αλλάζει σε κάτι πιο παλιό, πιο πρωτογενές. Όπως σχολιάζει: «Τόμοι εγκυκλοπαιδειών που δεν έχουν πια τίποτε να μάς πουν, τις μετατρέπω σε βαρετές πεδιάδες. Εκεί δεν γίνεται ποτέ τίποτε…»
Ο Γκι Λαραμέ δημιουργεί γλυπτά, «σκάβοντας» μέσα στις σελίδες βιβλίων!
Ο Γκι Λαραμέ δεν είναι ένας γλύπτης σαν τους υπόλοιπους. Δεν έχει για πρώτη ύλη το μάρμαρο, την πέτρα ή κάποιο μέταλλο. Ο Λαραμέ παίρνει αχρησιμοποιήτους τόμους βιβλίων και σκαλίζει τοπία μέσα τους. Τοπία υπαρκτά, σαν την Πέτρα της Ιορδανίας, ή φανταστικά, που βγάζει από το μυαλό του. Το πιο εντυπωσιακό με τη δουλειά του δεν είναι το τελικό αποτέλεσμα ή το πώς καταφέρνει να φθάσει ως αυτό. Είναι το πώς ξεκίνησε -η όλη φιλοσοφία του πίσω από την απόφαση να ασχοληθεί με κάτι τέτοιο. Όπως εξηγεί ο ίδιος, ήθελε να θίξει το ερώτημα αν μια κουλτούρα πεθαίνει μαζί με τα μέσα της. Όπως, δηλαδή, πολλοί αρχαίοι πολιτισμοί χάθηκαν με το πέρασμα των αιώνων, αν και ο δικός μας πολιτισμός, βασισμένος στη γνώση από τα βιβλία, θα χαθεί πια τώρα που αυτά πέφτουν σε αχρηστία. Το βασικό του σχόλιο είναι η πίστη του ότι η αλλαγή στην φόρμα της γνώσης μας (ας πούμε η φυγή από το βιβλίο και η στροφή στην οθόνη) δεν είναι μια πραγματική αλλαγή, αλλά η έκφραση της ανάγκης που έχουμε για να νιώσουμε τη μαγεία της αλλαγής. Έτσι κι αυτός παίρνει αχρησιμοποιήτα βιβλία και τα αλλάζει σε κάτι πιο παλιό, πιο πρωτογενές. Όπως σχολιάζει: «Τόμοι εγκυκλοπαιδειών που δεν έχουν πια τίποτε να μάς πουν, τις μετατρέπω σε βαρετές πεδιάδες. Εκεί δεν γίνεται ποτέ τίποτε…»